Najczęściej zadawane pytania

Nie trzeba mieć żadnych obaw, należy się tylko przygotować, że stymulacja jajników przed sztucznym zapłodnieniem wiąże się z podaniem zastrzyków. Zrobisz je sobie sama cienką igłą podskórnie w okolicy pępka. Chodzi o zastrzyki z hormonami, które zainicjują wzrost wielu komórek jajowych w jajnikach. Powiększaniu się jajników może towarzyszyć umiarkowany ból w podbrzuszu. Sam proces pobrania komórek jajowych odbywa się pod krótkotrwałą całkowitą narkozą (trwa około 5 – 10 minut) i nie jest bolesny.

Liczba cykli sztucznego zapłodnienia nie jest limitowana, co oznacza, że nie została ustalona górna granica cykli, którym kobieta może się poddać. W przypadku powtarzających się niemożliwości zapłodnienia własnymi komórkami jajowymi i plemnikami partnera, możemy zaproponować alternatywne rozwiązanie w postaci komórek jajowych i nasienia od dawców, oczywiście po dokonaniu indywidualnej oceny przyczyny niepłodności. Często jest nią zła jakość gamet lub zarodków.

Zakłady ubezpieczeń zdrowotnych pokrywają koszty 3 cykli sztucznego zapłodnienia do osiągnięcia przez kobietę wieku 39 lat i 364 dni, o ile stwierdzono niepłodność leżącą po stronie kobiety, mężczyzny albo obydwojga partnerów równocześnie. W ramach pokrywania kosztów przeprowadzania cykli IVF refundowana jest przeważająca część ceny leków i zabiegów związanych ze sztucznym zapłodnieniem. Tę część kosztów, której zakład ubezpieczeń zdrowotnych nie pokryje, płaci pacjent – chodzi o techniki mikromanipulacyjne zapładniania komórek jajowych, zamrażanie embrionów oraz genetyczne badania przedimplantacyjne zarodków. Oczywiście dopłaty ponad limit zakładu ubezpieczeń zdrowotnych zależą od rodzaju techniki prokreacji medycznie wspomaganej zastosowanej w danym przypadku. Koszty sztucznego zapłodnienia nie są pokrywane w przypadku kobiet, które w przeszłości dokonały zabiegu sztucznego przerwania ciąży lub sterylizacji na własne żądanie.

Nie, sztucznemu zapłodnieniu może się poddać jedynie para partnerów. Partner musi uznać ojcostwo.

Decyzję o dalszym sposobie postępowania podejmie lekarz prowadzący. Istnieje kilka możliwości, jednak każda z nich zależy od stanu zdrowia i pozostałych czynników.

Tak, leczenie hormonalne jest dla zdrowia kobiety bezpieczne, jeśli przebiega pod kontrolą specjalistów. Jeśli tylko pojawią się jakiekolwiek niepożądane skutki, natychmiast należy je skonsultować z lekarzem prowadzącym.

W zasadzie nie istnieje granica wieku wykonywania IVF. Po ukończeniu 40 lat pacjentka sama pokrywa całość kosztów. Należy przy tym pamiętać, że po osiągnięciu tej granicy wieku, szansa zajścia w ciążę spada, co dotyczy też możliwości sztucznego zapłodnienia.

Częstotliwość wizyt zależeć będzie od konkretnie przyjętego sposobu prowadzenia leczenia, na początku całego procesu w zasadzie należy liczyć się z kilkoma odwiedzinami miesięcznie.

Tak, żadna z procedur leczniczych nie przewiduje długoterminowej niezdolności do pracy. Jednakże z drugiej strony zaleca się kobietom, aby w trakcie procesu sztucznego zapłodnienia oszczędzały się i nie nadwerężały swoich sił. W razie potrzeby wykonywania cięższych prac fizycznych podczas okresu krytycznego (po zapłodnieniu), należy rozważyć podjęcie lżejszej pracy. Niepodejmowanie pracy zalecamy też tym kobietom, które pracują w środowisku grożącym infekcjami, o zwiększonej ilości substancji toksycznych i szkodliwych dla zdrowia, czy podwyższonym promieniowaniu na stanowisku pracy.

Procent dzieci z wrodzonymi wadami rozwojowymi po sztucznym zapłodnieniu jest nieznacznie wyższy i wynosi ok. 4 %, w porównaniu z 2 % dzieci poczętymi naturalnie. Pamiętajmy, że większa liczba wrodzonych wad i anormalności genetycznych spowodowana jest tym, że przeciętny wiek kobiet decydujących się na sztuczne zapłodnienie jest wyższy niż przeciętny ogólny wiek kobiet ciężarnych, udowodniono przy tym, że z wiekiem – głównie po 35 roku życia – rośnie ryzyko komplikacji w czasie ciąży. Z tego powodu każdej kobiecie, która pocznie po sztucznym zapłodnieniu, zalecamy dokładny screening w trakcie całej ciąży – najlepiej w ośrodku diagnostyki prenatalnej.

Partner powinien być aktywny podczas całego procesu starania się o poczęcie dziecka, musi starać się o partnerkę i być dla niej wsparciem w każdej sytuacji. Jego głównym zadaniem jest właśnie stworzenie wsparcia.

Nie, nie jest. Pierwsza konsultacja ma charakter informacyjny.
Postaramy się udzielić wszystkich istotnych informacji tak, aby był odpowiedni czas na podjęcie decyzji.

Zakłady ubezpieczeń zdrowotnych wymagają dostarczenia skierowania od ginekologa rejonowego w przypadku kobiety chcącej się wstępnie zbadać i leczyć w Centrum Reprodukcji Wspomaganej. W razie braku skierowania za badanie płacisz sama. W czasie pandemii koronawirusa skierowanie nie jest wymagane.

Obowiązkowo należy dostarczyć całość wyników poprzednich badań – Twoich i Twojego partnera. Dobrze widziane są też wszystkie pisemne specjalistyczne informacje dotyczące leczenia się u endokrynologa, hematologa czy diabetologa. Na pierwszą konsultację trzeba również dostarczyć pisemne informacje z przebiegu badań laparoskopowych, ewentualnie wyniki badań drożności jajowodów. Jeśli jeszcze nie robiłaś sobie takich badań, to całość niezbędnych badań uzupełnimy u nas.

Tak, udział partnera w trakcie pierwszej konsultacji jest pożądany. Oprócz wsparcia psychologicznego istotną sprawą jest też poinformowanie go o tym wszystkim, co będzie realizowane. Chodzi przecież o spełnienie wspólnych marzeń. Zgodnie z przyjętymi zaleceniami przeciwpandemicznymi, w okresie pandemii, obecność partnera jest czasowo ograniczona.